علی نصیریان: بازی در کاری را می پذیرم که از هر جهت به نتیجه آن مطمئن باشم
علی نصیریان این روزها در آپارتمانش واقع در خیابان دروس پرستار همسرش است و ترجیح می دهد از او که این روزها دوران بیماری اش را پشت سر می گذارد نگهداری کند و اگر هم فرصتی در این میان دست دهد کتابی می خواند و فیلمی تماشا می کند. مصاحبه ما را با او در این روزهای آخرین ماه پاییز بخوانید.
گویا بعد از حضور پررنگ تان در سریال «شهرزاد» دوباره سیاست کم کاری را در عرصه بازیگری پیش گرفته اید.
سیاست خاصی را در پیش نگرفتم (باخنده) من همیشه دنبال کار خوب بودم و به نوعی آغوشم برای کار خوب باز است اما در این مدت پیشنهادهایی که به من داده شد، آن شوقی که باید را برای بازی در من ایجاد نکرد، به هرحال من در سن و سالی قرار ندارم که بخواهم دست به آزمون و خطا بزنم. ترجیح می دهم بازی در کاری را بپذیرم که از هر جهت به نتیجه آن مطمئن هستم.
مانند«شهرزاد»؟
به هر حال آن سریال، به دلیل فیلمنامه خوب و تیم حرفه ای اش، موفقیتش قابل پیش بینی بود و من با اطمینان بیشتری جلوی آن دوربین رفتم. اما بعضی از فیلمنامه ها هستند که واقعا هیچ شوق و انگیزه ای در من ایجاد نمی کنند. با خودم می گویم این کار جز خستگی هیچ حاصلی برای من ندارد. متاسفانه این روزها پیدا کردن فیلمنامه خوب مانند گنج شده است و هرکسی به آن دسترسی ندارد.
ظاهرا این گنج هم با رنج حاصل می شود؛ اما در این میان کمتر کسی است که بخواهد سختی تجربه کردن فضاهای جدید را بپذیرد و برای نوشتن یک متن ماه ها و حتی سال ها وقت بگذارد.
متاسفانه حرفتان تا حدی درست است. این روزها بیشتر افراد دنبال لقمه های آماده هستند یا این که دوست دارند روی سوژه هایی کار کنند که قبلا امتحانش را پس داده است. کار کردن در چنین شرایطی شاید باعث شود که چرخ اقتصاد لنگ سینما کمی بچرخد اما قطعا منجر به تولید کار خوب نمی شود. برای تولید یک متن خوب نویسنده باید از سواد و شناخت خوبی نسبت به جامعه اش برخوردار باشد و نیازهای مردمش را بشناسد. وقتی شما در یک دفتر کار لوکس بنشینید و با قشر مرفه معاشرت کنید و قهوه فرانسوی بنوشید بی شک نمی توانید از قشر فرودست جامعه بنویسد و نیازهای آن ها را به تصویر بکشید. برای هم سو شدن با آن ها باید به دل جامعه بروید و هم سفره آن ها شوید.
ظاهرا در سال 30 هم همین کمبودها و نیازها باعث شد که تصمیم بگیرید خودتان دست به قلم شوید و نمایشنامه درخشان «بلبل سرگشته» را به رشته تحریر درآوردید.
قیاس جالبی کردید. در دهه های 30 و 40 هم دقیقا ما به همین نقطه ای که امروز به نوعی در آن قرار داریم رسیدیم و حس کردیم با کمبود متن مواجه هستیم و ترجمه هایی که از آثار بزرگان وجود دارد آن طور که باید نمی تواند مخاطب را با خودش همراه کند. ما احتیاج به قصه ایرانی داشتیم که از هرسو درگیرکننده باشد؛ همین نیازها من را بر آن داشت روی یک سری از افسانه ها و داستان های قدیمی کار کنم و خب این کار کردن های شبانه روزی منجر به نگارش نمایشنامه «بلبل سرگشته» شد که پیش تر داستان آن را صادق هدایت روایت کرده بود و خوشبختانه این نمایش توانست مخاطبان و به دنبال آن منتقدان را با خودش همراه کند.
در این سال ها هیچ گاه به این فکر نیفتادید که دوباره دست به قلم شوید؟
دغدغه نوشتن همیشه همراه من است اما راستش را بخواهید من عاشق بازیگری هستم. آن روزها هم که می نوشتم از سر نیاز بود و می خواستم سنگ های موجود بر سر بازیگری را بردارم. به هر حال این روزها شدت این نیاز به میزان گذشته حس نمی شود.
این روزها بسیاری از نویسندگان ما از مشکلات مربوط به ممیزی و سانسور در سینما گله دارند و این که خیلی زود با برچسب سیاه نمایی مواجه می شوند.
این برچسب های مربوط به سیاه نمایی مختص امروز نیست و مشکلی است که ما از دیرباز با آن مواجه بودیم. یادم است پیش از انقلاب هم هروقت می خواستیم به سراغ موضوعات اجتماعی برویم فورا با برچسب سیاه نمایی مواجه می شدیم اما در آن مقطع سعی می کردیم راهی برای دور زدن این حساسیت ها پیدا کنیم. یادم است آن دوران کار کردن روی متن بزرگ علوی امکان پذیر نبود اما ما با عوض کردن اسم داستان «گیله مرد» و تغییر نام شخصیت های داستان، آن اثر را به شکل نمایش در تلویزیون ثابت پاسال اجرا کردیم و هیچ کس هم از این موضوع مطلع نشد، بعدها وقتی بزرگ علوی را در خارج از کشور دیدم و به او گفتم که ما این اثر را اجرا کردیم حسابی متعجب شد. ما با مشکلاتی برای کار روی داستان های ساعدی هم مواجه بودیم و بعضی از فیلم ها، سال ها در صف اکران می ماند. به هر حال وقتی شما متفاوت بودن را انتخاب می کنید باید تاوان آن را هم بدهید و سختی هایش را به جان بخرید. دوستانی که امروز نگران این برچسب ها هستند باید بدانند هیچ کار خوبی به راحتی حاصل نمی شود و باید برای به دست آوردنش تلاش کنند، شک ندارم اگر تمام تلاش شان را به کار ببندند نتیجه ای که مدنظرشان هست حاصل می شود. از طرفی ما در چند سال اخیر متاسفانه ممیزی هایمان بیشتر شده، هرچند که این فشار در تلویزیون بیش از سینماست اما به هر حال این دو از هم تاثیر می پذیرند. این اتفاقات گاه باعث می شود که ما از کارهای خوب فاصله بگیریم.
شما خودتان چقدر پیگیر اخبار سینمای روز ایران هستید؟
به آن شکل پیگیر اخبار نیستم اما خبرها به گوشم می رسد. طی مدت اخیر به دلیل بالا گرفتن بیماری همسرم فرصت نکردم به سینما بروم چرا که بیشتر وقتم را صرف نگهداری از او می کنم. اگر هم فرصتی باشد کتابی می خوانم. ولی خب گاه این فیلم ها را در خانه می بینم اما متاسفانه اکثر آن ها چنگی به دلم نمی زند و از این میان، کارهای معدودی هستند که مورد توجهم قرار می گیرد.
اخبار مربوط به فیلم «فروشنده» و موفقیت جهانی آن به گوشتان رسید؟
بله؛ مگر می شود به گوشم نرسیده باشد. فرهادی نمونه ای موفق از نسل جوان فیلمساز ماست و ثابت کرده که با خواستن همراه با تفکر می توان در سینمای جهان نه تنها حرفی برای گفتن داشت بلکه دوشادوش آن ها حرکت کرد و گاه حتی از آن ها پیشی گرفت. موفقیت شهاب حسینی هم برای من بسیار خوشایند بود چرا که به دست آوردن چنین دستاوردی در عرصه بازیگری کار ساده ای نیست.
به نسل جدید در عرصه بازیگری خوشبین هستید؟
البته که هستم. من این حق را برای خودم قائل نمی شوم که پایم را روی پایم بیندازم و مدام بگویم که نسل ما چنین بود و چنان کرد و نسل جدید دانش کافی ندارد. نسل جدید ما هم در حال تلاش هستند و بسیاری از آن ها استعداد زیادی دارند؛ فقط باید بستر مناسبی فراهم باشد تا این استعدادها که چونان انرژی پشت یک سد بزرگ هستند به راه بیفتد و آن وقت حرکت عظیمی را در جهت پویایی هنر ایجاد کند. من به این نسل خوشبینم و مطمئن هستم که آن ها می توانند کشتی سینما را به ساحل امن برسانند.
وقتی به کارنامه هنری تان نگاه می کنید، نقشی هست که دوست داشته باشید بازی کنید اما تاکنون فرصت ایفای آن را به دست نیاورده باشید؟
به هر حال زندگی همه ما پر از کارهایی است که دوست داشتیم انجام دهیم اما فرصت آن به وجود نیامده است. من هم قطعا دوست داشتم نقش هایی را بازی کنم که این امکان برای رخ نداده است.
مثلا چه نقشی؟
دوست داشتم فیلمی در مورد حضرت مولانا ساخته می شد و من نقش شمس را ایفا می کردم.
شما ارادت خاصی به حضرت مولانا و به دنبال آن شمس دارید، در مصاحبه ای هم که پیش تر در یکی از رسانه ها داشتید به این موضوع اشاره کردید که در زندگیتان شمس ندیدید که مولانا نشدید.
در مورد آن بخش که به خاطر ندیدن شمس، مولانا نشدم که بی شک قصد شوخی داشتم اما برای من شخصیت شمس همواره حیرت انگیز و مایه مباهات بوده است. این که فردی به قدری قدرت داشته که مولانا را با آن حجم از دانش و بینش به حرکت درآورد و باعث شوریدگی اش شد. به هر حال شمس به نوعی سمبل دیوانه سری و دیوانه وشی در هر فرد است.
[ بازدید : 114 ] [ امتیاز : 3 ] [ نظر شما : ]
